– Wychodząc z kina, powinniśmy założyć, że każdy widz ma w głowie inny wariant filmu, który zobaczył – mówił Tomasz Raczek na spotkaniu otwartym, które odbyło się wczoraj na auli WNPiD. Przewodnim tematem dyskusji z krytykiem filmowym były filmy dla młodzieży i filmy o młodzieży.
Powodem zaproszenia gościa w mury uczelni był sukces serialu „Dojrzewanie” wyprodukowanego przez platformę Netflix. W ciągu pierwszych czterech dni od premiery zanotował 24,3 milionów wyświetleń, a po upływie jedenastu dni widziało go już 66,3 milionów widzów, ustanawiając tym samym nowy rekord serwisu streamingowego. W ciągu miesiąca od premiery zobaczyło go 115 milionów osób. Co stoi za sukcesem miniserialu i co stanowi o jego ważności?
– Serial jest ważny z wielu powodów – treściowo, bo odkrywa nieznane na temat tego, co dzieje się z młodymi ludźmi, którzy są tajemnicą dla swoich własnych rodziców. Tajemnicą z wielu powodów – nie tylko dlatego, że dorośli ich nie rozumieją, ale także dlatego, że uciekają oni przed światem dorosłych i zamykają się w swoim kręgu, wytwarzając własne metody komunikacji, własne kody. Kody, które zabezpieczają ich przed zainteresowaniem rodziców – mówił Tomasz Raczek, krytyk filmowy, dziennikarz oraz jeden z najważniejszych współczesnych znawców i komentatorów kultury popularnej.
Produkcja liczy zaledwie cztery odcinki, z czego każdy trwa około godziny. W tak krótkim czasie została zamknięta opowieść trzynastolatka, który zostaje oskarżony o zamordowanie koleżanki z klasy. Jego rodzina, terapeutka i prowadzący sprawę detektyw zadają sobie pytanie o to, co naprawdę się stało. Widz śledzi tę opowieść razem z nimi, próbując wyjaśnić tę zagadkę i zrozumieć, dlaczego doszło do zabójstwa.
Każdy z odcinków został nakręcony w jednym, nieprzerwanym ujęciu, dzięki czemu widz może poczuć, że uczestniczy i przeżywa sytuacje niemalże „na żywo” z bohaterami. Jest to ekscytujące i przerażające jednocześnie. Serial pokazuje, że nie ma jednej prawdy absolutnej, a świat młodzieży może być zupełnie nieosiągalny i niezrozumiały dla dorosłych.
Oprócz dyskusji na temat serialu na spotkaniu zostało poruszone wiele innych wątków. Prowadzący spotkanie dr Jakub Jakubowski pytał gościa m.in. o to, czy niektóre filmy bądź seriale mogą być obejrzane za wcześnie i odbić się na psychice. Poruszył również temat kinoterapii. – Zaledwie połowa to to, co na ekranie widzimy, druga połowa to to, co czujemy, co wyświetla się w naszej psychice – mówił Tomasz Raczek w kontekście kinoterapii.
Gość zwrócił uwagę, że nie trzeba być specjalistą w dziedzinie kinematografii, aby filmy oglądać i o nich rozmawiać. – Każdy się na kinie zna – mówił Tomasz Raczek. – Każdy odbiera film w swoim kontekście – dodał. Wskazał, że narzędziami naukowymi nie da się zmierzyć filmów, gdyż to oddziaływanie na emocje jednostki jest dużo ważniejsze. A ludzie nieustannie się zmieniają. Coś, co podobało się komuś w przeszłości, może przestać się podobać i na odwrót. Jest to nieuniknione, bo nasze doświadczenia życiowe i przeżycia ciągle się zmieniają.
– Film jest pewnym zbiorem bodźców, które są zawarte w obrazie, dźwięku i w treści. My te bodźce łapiemy i z nich tworzymy obraz filmu. Problem w tym, że nikt nie jest w stanie wyłapać wszystkich bodźców, które są w filmie. Świadomie i podświadomie wybieramy więc te, które z nami rezonują, które są dla nas czytelne. I z tych bodźców układamy swój obraz filmu – tłumaczył Tomasz Raczek.
Na uwagę zasługuje też wątek korzystania ze sztucznej inteligencji, o której często mówi Tomasz Raczek. Samo przedstawienie gościa zaczęło się od zweryfikowania informacji na jego temat, które dostarczył czat GPT. – Jest coraz lepiej, widać, że coraz skuteczniej się uczy – skomentował z uśmiechem krytyk.
W drugiej części spotkania zebrani na auli mogli zadać zaproszonemu pytania, z czego chętnie skorzystali. Trwające półtorej godziny wydarzenie pozostawiło pewien niedosyt.
Podsumować je można słowami gościa – Musimy chcieć rozmawiać i wyłapywać błędy w swoim myśleniu, a obejrzany film może być pierwszym krokiem do rozpoczęcia rozmowy.
